Pişmanlık ruhun hür kararıyla yapılmış olduğuna inandığımız bir şeyin fikriyle birlikte olan bir Keder’dir.
Ruhun hür kararı…
Her şey zorunluydu. Başka türlü olması imkânsızdı. Olabilecek o “başka türlü” de zorunluydu, başka türlü olamazdı. Bütün “başka türlü”ler gibi.
Keder… “Bilerek” (hür karar) yaptığını (“kötü” bir şey yapmış) sanıyor , o yüzden de yaptığı o şeyin fikri onu kederlendiriyor. Keder… Ruh kuvvetindeki alçalış. Keder… Onu çözüyor. Keder, vücuduyla birleşince onu çözüyor tıpkı bir engereğin ısırışıyla vücuda yayılıp, bütün parçalarla birleşip onu çözen zehiri gibi.(Zehir vücutla birleşmek ister çünkü varoluş kudreti artacaktır. Vücut ise bunu istemez, varoluş kudreti azalacak ve çözülecektir)
Fikir… Sanıyor ki fikirleri var. Var da… Fikirler ona, onun fikirlere sahip olduğundan daha fazla sahip. Kederli fikirler ona sahip. Vücuduma evet ama ruhuma asla, diyebilecek bir durumu da yok. Fikirlerin ona sahip olmasına izin veriyor. “Senin suçun” diyor o fikir, “her şeyin sorumlusu sensin”.
Pişmanlık ruhun hür kararıyla yapılmış olduğuna inandığımız bir şeyin fikriyle birlikte olan bir Kederdir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder