“Geçmiş”in zamanı (geçmiş-bugün-gelecek ayrıştırılamaz bir akış olsa da) “hissediş” olarak başka türlü işliyor. Biraz nemli, ılık bir nefesi var bir an ensemizden girip çıkan; tam “yakaladım” dediğin anda kaçıveren. Kırlangıçların seslerinde mesela, yakaladığını sandığın ama her daim susmuş olanın havada asılı kalan yankısı… Geçmiş o yankıdadır. Kurtarılması gereken o yankıdır sadece. Peşimizden koşan geçmişten (“kaçtığımız” için kovaladığını varsayıyorum; ağır adımlarla yürürsek…) kurtulmanın tek yolu onu kurtarmaktan geçiyor gibi.
Aşk gibi… Beni kurtarırsan kurtulacaksın.
Resim: 'Angelus Novus', Paul Klee, 1920
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder