SEVME EMEĞİ
Benjamin’in (yine Benjamin) “Son bakışta aşk”ı. Kendindeki o’nu (hadi buna “yanılsama” diyelim) reddetmeden o’nu (anladığın-anlamadığın, gördüğün-göremediğin o. Kendi içsel değeriyle o) sevebilmek. O’nun hep “o” olarak kalmayacağını, değişeceğini, değiştiğini bilerek.
40’lı yaşlarında bir kadın: “Biri ne zaman ‘Seni seviyorum’ dese, amanın, tehlike var, kaçmak gerek diye düşünürüm. Çünkü kim bunu dediyse hiç iyi şeyler olmadı.” Vaktiyle köpek ısırmışsa, “köpek”, ısıran bir varlık olarak kalır ya, oysa aynı zamanda oyun oynanacak, tüyleri okşanacak bir varlık da olduğunu öğrenene kadar.
20’li yaşlarında bir kadın: “Beni anlamasını değil, sevmesini istiyorum.” Bir feryat. Feryat ama, gerçek bir şey. Neye ihtiyacı olduğunu biliyor. İhtiyaçtan dolayı birini sevmezsin ama onun sevmesine ihtiyaç duyarsın. Sonra da onun ihtiyacına cevap verirsin “göstererek”.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder