İnsanlara baktığımızda yalnızca sakatları görürüz.
(...)
Aslında bizi birbirimize dostluğumuzun duygusallık taşımaması bağlıyordu.
(...)
Elli yaşımızı geçtikten sonra kendimizi hain ve karaktersiz buluruz. (…) Nedeni elli yaşındaki birinin elli yaşını geçince duyduğu sınırı aşma utancıdır.
(...)
Aynı şeyi her zaman bambaşka bir şeymiş gibi içime alma sanatına sahiptim, bunu çok geliştirmiştim.
(...)
Tüm yaşamımız boyunca acemilikten kaçarız, ama o bize hep yetişir ve bizi geçer, diye düşündüm ve biz bu acemilikten kurtulmak için ömür boyu büyük yoğunlukla çabalarız, ama o bizi hep geçer.
(...)
Sonunda kendi başarızlığına âşık oldu, hatta vuruldu diye düşündüm.
(...)
Kendi kendime Wertheimer’in herhalde aslında mutlu olduğunu, çünkü mutsuzluğunun hep bilincinde olduğunu, mutsuzluğundan sevinç duyabildiğini söyledim. (…) çünkü çoğu kişiyi biz mutsuzluklarını ellerinden alarak mutsuz kılarız.
'Bitik Adam', Thomas Bernhard, 1983
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder